اون که یه وقتی تنها کسم بود ... تنها پناه دل بی کسم بود ... تنهام گذاشت و رفت از کنارم ... از درد دوریش من بی قرارم

خیال می کردم پیشم می مونه ... ترانه ی عشق واسم می خونه ... خیال می کردم یه هم زبونه ... نمی دونستم نامهربونه

با اینکه رفته اما هنوزم ، از داغ عشقش دارم می سوزم ... فکر و خیالش همش باهامه ... هر جا که میرم جلو چشامه

دلم می خواد تا دووم بیارم ... رو درد دوریش مرحم بذارم ... اما نمیشه راحی ندارم ... نمی تونم من طاقت بیارم

نمی تونم من طاقت بیارم 

یکی بود و یکی نبود                                     تو این جهان پر دروغ

بجز تو و بجز خدا                                           تو زندگیم هیچکی نبود

بدون تو منی نبود                                          که واسه تو فدا بشه

نبود کسی که مثل تو                                     لیلی قصه ها بشه

بدون تو نه قصه بود                                         نه من نه زندگی نه عشق

بدون تو نبود کسی                                         عاشق و پاکیزه سرشت

اما بدون من نفس                                           بازم می موند تو سینه ها

نه دیگه گم می شد کسی                                   تو پیچ و تاب جاده ها